Afrodział 8.

Kamila skręciła w małą uliczkę i pobiegła do domu. Gdy weszła do domu znów została zawołana przez rodziców.
- Przepraszam cię bardzo. Gdzie ty się o tej godzinie szwendasz? I w ogóle dlaczego płaczesz? Ktoś ci coś zrobił- zapytała matka.
- Pewnie była u chłopaka i się z nim rozstała- powiedział złośliwie Adam.
- Ciebie nikt tu o zdanie nie pytał i byłam u Eweliny i się z nią bardzo mocno pokłóciłam… a z resztą co ja się będę wam tłumaczyć.. niedługo kończę 18 lat!- wykrzyknęła i wybiegła do pokoju.
Zobaczyła, że ma dużo nieodebranych połączeń. Wszystkie były od Tomka.
-Jestem idiotką… Czemu ja uciekłam… Czy ja zawsze muszę się bać rodziców… może to dlatego… chciałabym porozmawiać z Tomsonem i mu wszystko wytłumaczyć ale nie mam odwagi wybrać jego numeru- myślała Kamila. Ciszę przerwał dzwoniący telefon. Dziewczyna myślała, że to Tomasz.
- Hej, ja cię bardzo przepraszam za to co się zdarzyło, ale…
- Hej. Ale za co ty mnie przepraszasz- zapytała zdziwiona Ewelina.
- Myślałam, że to kto inny dzwoni. Coś się stało, że dzwonisz?
- Nie… Tak tylko dzwonię z nudów. Będziesz jutro w szkole?
- Nie wiem, ale chyba raczej nie pójdę, ponieważ źle się czuję. Przepraszam cię ale muszę już kończyć bo jestem zmęczona.
- Okay. Rozumiem cię bo ja też jestem padnięta. Mam jeszcze jedno pytanie. Są twoi rodzice jutro w domu?
- Jutro przez cały dzień jestem sama w domu. Rodzice w pracy wrócą dopiero pojutrze, a rodzeństwo jedzie na jakąś wycieczkę pięcio-dniową i mam od nich spokój. A czemu pytasz?
- Nie no.. tak po prostu. To pa.
- No pa.
Kamila rozłączyła się i poszła spać.
Następnego dnia dziewczynę obudził dzwonek do drzwi. Popatrzyła na zegarek. Była 12:30. Po otwarciu drzwi była bardzo zdziwiona stał w nich Tomson.
- Hej Tomek… ja cię bardzo przepraszam za wczoraj ale nie wiem co we mnie wstąpiło. Nie wiem dlaczego uciekłam i czemu płakałam… Bardzo cię przepraszam.
- Nie… ty mnie nie przepraszaj. To ja ciebie powinienem przeprosić. Za szybko to się wszystko potoczyło…-  po tych słowach dał dziewczynie bukiet pięknych róż.
- Ooo.. dziękuję. Chyba nie będziemy stać w drzwiach. Wejdź do środka. A w ogóle skąd wiedziałeś, że jestem w domu?
- Poprosiłem Ewelinę, tą twoją koleżankę o te informacje.
- Aha.. Napijesz się czegoś?
- Nie, dzięki. Gniewasz się na mnie?
- A za co miałabym się niby gniewać?
- Za ten wczorajszy pocałunek i w ogóle…
- Nie ja się nie gniewam… to.. było.. yy.. bardzo… przyjemne…- powiedziała nieśmiało Kamila.- A ty się na mnie nie gniewasz za to, że uciekłam i nie odbierałam telefonów od ciebie?
- Powiadasz, że ten.. pocałunek był przyjemny?- Tomson przybliżał się powoli do dziewczyny.
- Tak…
- To może go powtórzymy?- powiedział Tomek i przyciągnął dziewczynę do siebie.
- Hmm… dobry pomysł…
Ich usta były coraz bliżej siebie, lecz nagle zadzwonił telefon.
- Ku*wa- pomyślał Tomek.
- Przepraszam na chwilę- powiedziała dziewczyna i pobiegła odebrać telefon.
- Halo!- powiedziała zdenerwowana.
- No hej… czy dzwonię nie w porę?- zapytała Ewelina.
- No tak jakby… ale nie ważne. Coś chciałaś?
- Co robisz dziś wieczorem?
- Mam już plany jakby co…
- A to szkoda, bo chciałam cię wyciągnąć do kina a potem może do klubu.
- Ja już mam plany i muszę kończyć. Na razie.
- Pa.
Kamila odłożyła telefon i pobiegła do Tomka.
----------------------------------------------------------------------------------------------------
Przepraszam że dziś tak długo nie dodawałam nowego rozdziału, ale rano pojechałam do Warszawy a potem wracałam przez Piaseczno i los tak chciał że miałam wypadek samochodowy... ale na szczęście nic nikomu się nie stało. W zamian za to, postaram się dodać jutro dwa nowe Afrodziały :) .